Ik heb vrouwenkickboksen altijd al een apart fenomeen gevonden. De eerste keer dat ik een vrouw zag vechten ging het om Lucia Rijker, way back in begin jaren 80. Haar zien vechten gaf je het idee dat het verschil tussen mannen en vrouwen niet zo groot was. Toen ik een aantal jaar later bij Vos ging trainen en regelmatig met haar sparde vond ik haar wel heel sterk maar ik wist ook dat ze de mannen nooit zou kunnen evenaren. Wel sloeg ze al haar tegenstanders aan gort waardoor je altijd het idee had dat ze het ook wel tegen een man zou kunnen opnemen. Toen dat gebeurde was de afloop helaas niet zoals ik wenste want ze verloor. Als ik vandaag de dag naar het vrouwenkickboksen kijk vind ik niet dat men erin geslaagd is om Lucia te benaderen. Wat dat betreft staat ze nog steeds op eenzame hoogte. Wat ik over het algemeen wel vind is dat ze meestal wel de juiste fighting spirit hebben en niet zo snel opgeven. Ik zie weinig knockouts. Dat heeft deel een fysieke reden, maar voor een deel ook een mentale. De vrouwen/meisjes die vechten hebben doorgaans de juiste mentaliteit om door te bijten. Laatst zag ik toevallig het tegenovergestelde. Een meisje dat moest vechten kwam al met tranen in haar ogen naar de ring toe, kreeg meteen de volle laag en gaf huilend op. ik weet niet of haar trainer haar maar op het allerlaatste moment heeft overgehaald om te vechten maar zo zag het er wel uit. Overigens heb ik dit ook bij mannen gezien. In de nieuwelingen en C klasse vind ik het niveauverschil groot.De vrouwen die het tot B- en A-klasser schoppen laten zien dat het kaf van het koren is gescheiden. Dat niveau vind ik meer dan behoorlijk. Als ik aan de partij van Joanna Jerdzcejzyk Tegen Maria Verheijen denk dan zie ik een wedstrijd waaraan menig mannelijke vechter een voorbeeld aan kan nemen.

Ernesto Hoost