Afgelopen zaterdagavond 4 april vond in de Sporthal de Rietlanden in Lelystad het eerste gala voor Lelystad plaats, Pain and Glory. Mede-organisator en vechter Marcelo Copra spraak na afloop van een geweldig succes, de zaal was vol en het publiek tevreden. En géén nare ongelukken. Het is de eerste Pain and Glory dus zat de matchmaking vol met nieuwelingen partijen, maar wel van het betere soort.
Het vierde gevecht, een nieuwelingen partij tot 63,5 kg tussen Sefa Onal (Mousid Gym) en Gertwin Ten Hove (Loekie’s Gym) was zo’n knokpartij waarvoor het publiek zelfs aan het begin van de avond erg enthousiast werd.
Onal schot als een kanonskogel uit de blauwe hoek, maar beide vechters deelden rake tikken uit. In de tweede ronde kreeg Ten Hove, acht tellen. Hoewel Ten Hove een technisch goede vechter bleek hij niet opgewassen tegen de fanatieke vechtstijl van Onal. In de kleedkamer vond Onal dat het goed gegaan was, “ Zijn (red, Ten Hove) stoten waren lucht. Ik voelde dat ik zou winnen toen hij in de tweede ronde neer ging.” Onal wil een een paar goede partijen neerzetten om in de voetsporen te kunnen treden van zijn voorbeelden Goran Saki en Badr Hari.
Ook de nieuwelingen partij tot 100 kg van mede organisator en Local Hero, Marcelo Copra (King Petch) en Richard Schipper (Team Knaap) kreeg het publiek van de banken. De volledig opgeladen Copra zette direct de toon met goed uitgevoerde high kick en een fleury van stoten. Schipper leek niet aan vechten toe te komen en nauwelijks van de tweede kick bekomen, bracht een serie stoten van Copra hem naar het canvas. Glory voor de Local Hero. Copra beloofde dat er in oktober een tweede Pain and Glory komt, met nog meer spektakel en meer A-partijen.
Vóór de pauze waren er ook nog twee dames partijen, waarover later elders op Fightweek.nl meer. Denise Kielholtz (Day’s Gym) won super gemotiveerd van Salaysa van de Bos (Loekie’s Gym). En Lissane van Molen (Day’s Gym) won in een partij over vijf rondes van de Belgische Kate Mintiens (Bulldog Gym Boom). Ook over deze partij later meer bij GRL PWR op deze site.
Na de pauze keken we uit naar de C-partij van Donavan (FF Carbin) en het Main Event, de A-partij van Mohammed Charkaoui (Team Slamm).
Als je het over een jong talent hebt, dan heb je het zeker over de zestien jarige Donavan Narain uit de stal van Lucien Carbin. “Speed is Power,” verklaart Rudsel Copra, trainer van Donavan. “Hij spart met de zwaardere jongens, zoals Piet Doorjé, voor de stootkracht. En we zorgen ervoor dat licht blijft en daardoor zijn snelheid behoud.”
Donavan zelf, “Ik vond het heel goed gaan, maar ik heb te lang gewacht met hem neerhalen. Ik was rustiger dan hij, het was voor hem een thuiswedstrijd. Ik had het gevoel dat het bij de eerste stoot goed zat. Toen gaf ik die linker hoek en daarover heen een linkse directe. Linker cross is mijn specialiteit en ik heb ‘m deze keer heel goed uitgevoerd.” Donavan wil graag zo snel mogelijk voor een titel gaan.
Het Main Event was snel voorbij. Mohammed Charkaoui deed zijn ding. Op advies van de ringarts werd de partij tegen Kasmi (Team Viera) voortijdig beëndigd. “Ik ga altijd agressief van start,” verklaarde Charkaoui op weg naar de douche om het bloed van zijn opponent van zich af te spoelen. “Hij is echt één van dé vechters die eraan zitten te komen. Een no-nonsens knokker, maling aan alles. Hij is compleet en gevaarlijk met de knie. Je zag het, de eerste knie zat goed, die jongen was aangeslagen. En die tweede knie deed het,” verklaarde de trotse trainer.
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
