“Hij (Zeyada) was niet gierig”, zo typeerde de winnaar Khalid Chabrani de slagenwisseling in de partij tegen Amir Zeyada om de vacante NKBB titel op 1 maart 2009 in Utrecht. “En hij kwam heel goed terug,” besloot de kampioen. Het ging om die bloedstollende derde ronde. Het publiek ging staan, kreten van afgrijzen, gejuich en verbazing begeleidden afwisselend deze heroïsche tweekamp in de Vechtse Banen.
In het begin van die derde ronde liep Zeyada recht in de stoot van Chabrani en ging na een stotenregen tegen het canvas. De vader van Amir Zeyada ging backstage om verder te kijken. Zeyada krabbelde overeind, maar moest snel daarna nogmaals in het stof bijten. Chabrani rook bloed, zijn slagen beukten op de verdediging van zijn tegenstander, die dapper incasseerde om de volgende ronde te kunnen halen. Publiek op de banken.
In de vierde ronde moest Zeyada nogmaals naar het canvas, maar deze ronde luidde ook zijn come back in. Chabrani liet zich echter niet zomaar de kaas van het brood eten. In de vijfde ronde ging hij meerdere malen zonder aanleiding liggen, klemde en deed alles om de sterk terug komende Zeyada uit zijn ritme te halen. De tijd vervloog in Zeyada’s nadeel en Chabrani won de titel.
“Ik ben zwaar tevreden, want ik was voor iedereen de underdog,” zei Chabrani na afloop in de kleedkamer. “Hij is drie keer neer gegaan, maar het lukte me niet hem definitief KO te slaan.”
Terwijl vader Zeyada met zijn zoon de partij analyseert, meent Zeyada’s trainer Thom Harinck, “Ik ben tevreden met wat ik van Amir gezien heb. Het was de beste partij van de avond.”
“Groot spektakel. Willen vechten, dat is belangrijk,” vond toptrainer Mike Passenier. “Hij (Zeyada) kwam net iets te kort, hij had meer verdiend.”
“Geen topsporter houdt van verliezen,” zei Tyrone Spong. “Maar Amir is sterk genoeg om daar overheen te komen.”
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
